Nos non habemus regem

Padnijcie, król wrócił. Dwanaście lat wielki Real Madryt czekał, by dziś najważniejsze trofeum w Europie podnieść ku niebu. Pamiętam to jak dziś, gdy po roku 2002, gdy Bayer Leverkusen padł przed dzisiejszym zwycięzcą, królewscy przez te kilkanaście lat nie mogli powtórzyć sukcesu. Nowi trenerzy, coraz to większe gwiazdy i co roku większe transfery. Problem z zastąpieniem Makelele i wiele innych problemów. Kibice królewskich dostali nagrodę za cierpliwość, a Florentino Perez został spłacony w niewielkim stopniu, ale jak ważnym za te pieniądze, które wydał na swoje gwiazdy.

Atletico nie grało źle, ale żebrak wepchnął się w lumpach na salony i w sposób bardzo bolesny, został sportowo z nich wyrzucony. Czego zabrakło gorszej stronie Madrytu w tym meczu? Może indywidualności, może szczęścia, a może umiejętności utrzymania się przy piłce której tak szybko się pozbywali? Nie zwracając jednak na ten dla nich nie przyjemny wieczór, trzeba oddać także i pokłon piłkarzom Atletico. Osiągnęli sukces ponad swoją miarę i tak jak Borussia w tamtym sezonie, tak w tym przegrani musi pogodzić się z siłą piłkarskiej potęgi, która nie jedno w historii dzieło stworzyła.

Realowi sukces się należy jak najbardziej. W końcu to oni rozkręcili śrubki w bawarskiej maszynie. Zniszczyli potwora i sami się nim stali w królewskich szatach odziani. Zabrakło złota, dziś je dostali.